ColourProfessionals in Tokyo.

Geplaatst op door Jeannette

Klein Tokio 11 miljoen inwoners. Groot Tokio 36 miljoen.

+ 1, voor 5dagen.

Verrassend Tokyo.

Tokyo vanaf het keizerlijk paleis gezien.


Ontbijt. Rijst versus Banaan

Ontbijt in het hotel niet geboekt, enkel een Japans ontbijt mogelijk. Ben dol op rijst maar bij het ontbijt liever niet, dank u. Dan maar even bij Starbucks een koffie gedronken en een banaan mee om onderweg op te eten. Vond al dat mensen mij zo aankeken maar de reden werd me snel duidelijk. Na mijn heerlijke banaan genuttigd te hebben wilde ik de schil netjes in een afvalbak deponeren. Denk je dat ik er eentje vond? Nee dus. Een half uur met die schil in m’n handen gelopen tot ik bij een kantoorflat een aantal containers zag staan.
Niemand eet op straat. Heb ook de rest van de dag niemand op straat zien eten. Een Japanner gaat ergens zitten en gaat dan eten. Hetzelfde voor roken. Niemand rookt op straat. Er zijn afgebakende rokerszones waar men een sigaret kan gaan opsteken.
Vraag me af wat zou een Japanner denkt die naar west-Europa komt en al die hamburger, friet en kibbeling etende mensen ziet die daarna al rokend over straat gaan.

Oordopjes AUB

Op weg naar het park van de keizer eens naar binnen gewandeld bij een grote electrozaak. Je kunt Japan toch niet verlaten zonder dat eens gezien te hebben. Japanners op straat geven een beeld van netjes en beheerst te zijn, in een electrozaak van zeven verdiepingen gaat er een andere wereld open. Wat een lawaai. Constant aanprijzen van goederen door boxen, lawaai van electronische apparaten die aan staan en dan nog bij iedere roltrap een extra aanprijzing van het één of ander. Genoeg om je helemaal horendol te maken. Het personeel is echter zeer vriendelijk en behulpzaam en schijnt geen hinder te hebben van de kakofonie van geluiden. Als je iets vraagt word er heen en weer gehold om maar zo snel mogelijk jou van dienst te kunnen zijn. Bij ons mag je vaak al blij zijn als ze tenminste vriendelijk zijn.



Keizerlijke Sabbatdag

Bij de keizerlijke tuinen aangekomen bleek de keizer op maandag sabbat te houden, net als vrijdag kun je er niet in. Jammer maar besloot dan maar om de nationale tuinen in Shinjuku te bezoeken. Een beetje ver te voet, de metro is dan een goede oplossing.
Later vond ik gelukkig Engelse routekaarten.

 

Het centraal station van Tokyo is druk, het duurde dan ook even voor dat ik de goede maatschappij had gevonden. Er zijn er verschillende in Tokyo die openbaar vervoer aanbieden en allemaal hun eigen kaartjes verkopen. Gelukkig is er een soort creditkaart die je voor alle lijnen kunt gebruiken, de Pasmo kaart, die je steeds kunt opladen. Het is het gemakkelijkste deze aan te kopen. Op hulp van de lokale bevolking moet je namelijk niet teveel rekenen. Niet omdat ze niet zouden willen maar meestal spreken ze geen of zeer gebrekkig Engels.


Mmmm. Sushi

Doordat het begin van mijn metroreis zo onduidelijk was, ging het natuurlijk ook mis. Achteraf helemaal niet erg. Ik kwam in een groot warenhuis terecht waarvan de bovenste drie etages bestond uit  restaurants met allemaal verschillende keukens. Ik ging voor de 12e verdieping. Allemaal sushi restaurants. Wat een keuzestress. Geen toeristen, wel veel Japanners en menukaarten enkel in het Japans. Dit geeft geen enkel probleem, het eten wordt met plaatjes begeleid op de menukaarten.

 

Maandag Baaldag? 

Na nog eens een metro en een aardig stuk te voet bereikte ik dan uiteindelijk toch de Nationale Tuin. My lucky day. Maandags gesloten. Mijn humeur zakte naar een klein dieptepunt en mijn zere voeten hadden er ook niet veel zin meer in. In de verte spotte ik een zeer hoge toren. Wellicht mocht ik daarin om nog een beetje van het uitzicht genieten. De toren uiteindelijk met afgesleten zolen bereikt, bleek die niet voor publiek toegankelijk te zijn.
Genoeg is genoeg. De weg maar eens terug zoeken naar het centrum. Lastig als je geen Japans spreekt.

Koeien die gemasseerd worden?

Deze energieke tweede dag op een heerlijke manier kunnen afsluiten. Mijn smaakpapillen verwend. Na de heerlijke sushi tijdens de lunch was het tijd voor een stukje Wagayu beef, één van de beste vleessoorten wordt gezegd. Inderdaad heerlijk. Zo’n lekker stukje vlees heb ik heel mijn leven nog niet geproefd.
Weet niet of het waar is dat die beesten gemasseerd worden maar zo proeft het in ieder geval wel.

 

 

De Skytower. Niet voor mensen met hoogtevrees.

Mijn derde dag hier en nog 1 dag voor mijn congres begint. Het plan van de metrolijnen eens goed bekeken en had geluk. De metro naar de hoogste toren van Japan, The Skytower, stopt voor het hotel. Na een snelle tocht ondergrond bracht een lift mij snel tot het platform op 350 meter hoogte. Er kan nog hoger gegaan worden maar voor mij was dit voldoende. Wat een magnifiek uitzicht. Nu zie ik pas goed hoe groot Tokyo eigenlijk is. Je krijgt in deze stad echter nooit een claustrofobisch gevoel. Veel straten zijn breed opgezet en hoge en lagere gebouwen wisselen elkaar af.

Eén tempel wilde ik tijdens dit blitz bezoek bezocht hebben en die was niet veraf. Een mooi schouwspel om te zien. Ook hier zie je dat geld een belangrijke rol speelt binnen een geloof. Muntjes worden door een rooster gegooid waarna gebeden word. Het gebed word met handgeklap afgesloten. Waarschijnlijk zijn Japanners ook bijgelovig, op verschillende plekken kun je (na betaling) een briefje met tekst krijgen om op te hangen of mee te nemen.

Japan kun je ook niet verlaten zonder een park of tuin gezien te hebben. Zij staan bekend om hun prachtige zen tuinen. Helaas lagen de mooiste niet op mijn route maar het Ueno park en de Keizerlijke tuinen waren zeker de moeite waard.

De dikke versie van Milo.